…Τι καλά να ήταν αδιάβατες οι λόχμες μου
Τι καλά θα ήταν να χανόσουν στο δάσος μου
Κι εγώ να σ΄έβρισκα πάλι με τα μάτια κλειστά…
Οδ. Έλύτης. Ήλιος ο πρώτος, Ήλιος ο Ηλιάτορας…
Λόχμες
Τοπία και Τόποι. Τόποι ως μεταμορφώσεις. Γιατί ένα τοπίο μπορεί να είναι πράγματι τοπίο, δηλαδή εκτός. Μπορεί όμως να είναι και η μεταμόρφωση μιας εμπειρίας από ένα σημείο, έναν χώρο που κάποτε κατοικήθηκε, που τώρα μπορεί να μην υπάρχει, όμως τα σημάδια του, εντός, είναι σαν κρυμμένα μέσα στις λόχμες της μνήμης μηνύματα, που λένε ότι αυτό το εκτός με κατοικεί ακόμη.
Σημειώματα εδώ κι εκεί, φωτογραφίες από προηγούμενα χρόνια σαν ημερόλογιο, ξεπηδούν απροσδόκητα, ανακλήσεις εν τω γίγνεσθαι. Ένα τοπίο σαν βιογραφικός καμβάς. Επειδή έχει ήδη υπάρξει στις προβολές μέσα στο παρόν ενός δικού μου παρελθόντος από το μέλλον.
Λόχμες είναι πυκνές συστάδες κλαδιών, φυλλωμάτων και θάμνων. Φυσικά καταφύγια της μνήμης που εντελώς απρόοπτα και ανεπαίσθητα κάποιες στιγμές μπορεί να αφήνουν να φανεί κάτι από αυτά που μέχρι πρότινος κρατούσαν κρυμμένα. Χώροι μετάβασης από το άλλοτε στο αύριο και στο τώρα, από το φως στο σκοτάδι, αλλά και από το σκοτάδι στο φώς.
Λίλα Παπούλα
14 Νοεμβρίου 2025